O koncertoterapii, czyli ustawodawcy pod rozwagę

Od pewnego czasu jestem zwolenniczką teorii, że w ramach prewencji rentowej oraz szeroko rozumianej profilaktyki zdrowotnej ZUS i NFZ powinny każdemu ubezpieczonemu przynajmniej raz w roku refundować koszty zakupu biletu na koncert muzyczny.

Oczywiście, uzyskanie refundacji musiałoby zostać uzależnione od spełnienia szeregu warunków, z których zasadniczym byłby stan zdrowia psychicznego osoby ubiegającej się o taką ulgę.

W stosownym kwestionariuszu powinny się więc znaleźć pytania o:

- średnią długość snu na dobę w okresie ostatnich trzech miesięcy (wstępną fazę kwalifikacyjną przechodziłyby tylko osoby, u których długość ta nie przekraczałaby sześciu godzin);

- częstotliwość używania w mowie słów powszechnie używanych za obelżywe (tu nie mogłyby liczyć na refundację osoby, u których ilość takich słów w przeliczeniu na dzień nie przekraczałaby dziesięciu);

- poziom głośności wypowiedzi kierowanych do najbliższych, ze szczególnym uwzględnieniem małoletnich (z uwagi na brak powszechnego dostępu do dokładnych urządzeń pomiarowych wystarczyłoby postawić krzyżyk przy jednej z dwóch opcji: „drę mordę co chwilę” – „nie drę mordy, albo drę ją bardzo rzadko”).

Wskazanym byłoby też, aby refundacji podlegały wyłącznie bilety na koncerty spełniające ściśle określone kryteria:

- po pierwsze: odpowiednio wysoki poziom decybeli w trakcie, powodujący ogłuszenie i zagłuszenie natrętnych myśli o pracy;

- po drugie: w grę wchodzić mogłyby tylko koncerty stojące, co za tym idzie, wymagające wysiłku fizycznego, związanego z koniecznością utrzymywania stałej pozycji pionowej w szalejącym, w tym także pogującym, tłumie;

- po trzecie: konieczne byłoby każdorazowe badanie wyśpiewywanych podczas koncertu treści; najwyższą refundację można byłoby bowiem uzyskać za koncerty podczas których pojawiałaby się konieczność wykrzykiwania rzeczy, których za żadne skarby świata uczestnik koncertu nie wykrzyczałby w innych okolicznościach, a już na pewno nie przy świadkach. Dodatkowe punkty byłyby przyznawane za dostarczenie zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego występowanie pokoncertowej chrypy.

Oczywiście, są to na razie postulaty de lege ferenda, tym niemniej liczę na to, że stosowne prace legislacyjne (zainspirowane być może tym postem, kto wie?) zostaną podjęte już wkrótce.

Póki co jednak, we własnym zakresie i za własne pieniądze zafundowałam sobie taką właśnie terapię.

  

To działa!

Należy jednak nadmienić, że moje buty już nigdy nie odzyskają stanu wcześniejszej świetności.

A Grabaż to naprawdę znakomity gość. I jeden z najlepszych tekściarzy w tym kraju.

Strachy Na Lachy - koncert w szczecińskim klubie "Słowianin" w dniu 22.11.2013r.

PS. Mam wrażenie, że mimo przebytej terapii jeszcze przez jakiś czas moje blogerskie zaangażowanie może być mniejsze niż dotychczas. W miarę możliwości będę starała się pisać posty, jednak częstotliwość zamieszczania komentarzy u innych nie będzie mogła być duża. Wyznaję bowiem zasadę "przeczytaj, zanim skomentujesz", a realizacja pierwszego członu z uwagi na brak czasu bywa ostatnio mocno utrudniona. Uprasza się o wybaczenie.