E. Lluch "Skrzynka potworów", czyli w listopadzie straszę o północy

- Uaaaaaaa, wypiję Twoją krew! – ryczy na całe gardło blondwłosy chłopczyk o niebieskich oczętach, przebiegając z tupotem przez przedpokój mojego mieszkania.

- Ughrhrrrrrrrr! A ja zmiażdżę Cię i zamienię w żabę! – odpowiada mu, równie głośno, drugi blondynek o twarzy cherubinka, przemieszczając się w ślad za nim.

I tak sto pięćdziesiąt razy.

Codziennie.

Kiedy byłam małą pulchną dziewczynką z dwoma kiteczkami i rozkosznymi dołeczkami w policzkach, najbardziej na świecie lubiłam zaczajać się za zasłoną w ciemnym pokoju. Czatowałam na moją młodszą siostrę, blondyneczkę o słodkim spojrzeniu i mlecznych zębach jak perełki.

- Uuuuuuuu, Cyyyygaaaaankaaaaa praaaaaawdę ci poooooowieeee! – zawodziłam przeciągle, przemieszczając się do przodu wraz z zasłoną, gdy tylko nieszczęśnica przekraczała próg pokoju.

Nieszczęśnica uciekała z płaczem do mamy. Po czym następnego dnia, na miękkich nogach, ponownie wkraczała do ciemnego pokoju. Mimo że doskonale wiedziała, co zdarzy się za chwilę.

Dzieci lubią się bać.

Śmiem twierdzić, że tego rodzaju, nieco oswojony, lęk jest im wręcz potrzebny.

Z nieznanych mi powodów część dorosłych uważa, że dzieci należy chronić przed wszystkim, co brzydkie i straszne. Że dzieci w żadnym wypadku nie powinny się bać.

Biedne te ich dzieci.

Skrzynka potworów, mająca docelowo pomieścić dziesięć książeczek, na pierwszy rzut rodzicielskiego oka budzi mieszane uczucia. Tytuły, które według zapowiedzi wydawnictwa mają do niej w przyszłości trafić (kiedy, no wreszcie kiedy?), to bowiem między innymi: „Zombi”, „Duch”, „Kościotrup”, Potwór z szafy” czy „Wilkołak”.

Na razie jednak koegzystują w niej wyłącznie „Czarownica”, „Wampir” i „Dziad z workiem”, przy czym pod półką na której stoją, póki co nie przemaszerowała jeszcze żadna protestująca manifestacja.

Gdyby chcieć sprawę opisać krótko i bez owijania w bawełnę, trzeba byłoby zacząć od przyznania, że żaden z bohaterów serii nie jest zbyt urodziwy.

Wampir próbuje jakoś ratować sytuację, zaczesując włosy do tyłu na żel z klejem, jednak przy stałym zaczerwienieniu oczu, spowodowanym brakiem światła, nie może to wiele pomóc.

Czarownica, choć niewątpliwie dysponuje nogami szczupłymi w pęcinach, to jednak nie może uporać się ze szpecącymi jej twarz brodawkami, o różnej wielkości i w różnych kolorach.

Z kolei dziad z workiem nie grzeszy schludnością, a jego skłonność do przyodziewania się w połatane, zatęchłe materiały z pewnością nie przysparza mu wielbicieli.

Żaden z bohaterów serii nie jest też z natury dobry. Co gorsza, aż do ostatniego zdania każdej z historii w żadnym z nich nie zachodzi wewnętrzna przemiana, która dawałaby nadzieję na to, że u któregokolwiek pojawi się choć cień autorefleksji i zadumy nad własnym niecnym postępowaniem.

Dziad z workiem zamierza bowiem, jak dotychczas, wyłapywać do wora niegrzeczne dzieci, tyle że ograniczając się do tych co tłustszych. Takie są bowiem smaczniejsze.

Czarownica, mimo że ewidentnie znudzona robotą (od dwustu lat zatruwa jabłka w baśni o Królewnie Śnieżce, każdy miałby dość), a do tego nieposiadająca zbyt wysokich kwalifikacji zawodowych (pozwoliła uciec zarówno Jasiowi, Małgosi, jak i przeznaczonemu do krwawych celów królikowi) nie zamierza skreślić się z listy niegodziwych wiedźm, a zamiast tego prosi Wiedźmę Szefową o mniej skomplikowaną pracę.

Na jej miejscu, w czasach kryzysu, bardziej nawet dotkliwego w jej rodzinnej Hiszpanii niż u nas, obawiałabym się redukcji.

Wampir Władek zaś jest zwykłym nieudacznikiem, który nie tylko nie potrafi naostrzyć sobie stępionych kłów, ale i wykorzystać szeregu nadarzających się okazji, przez co kładzie się w swojej trumnie spać z pustym brzuchem.

Jeśli ktokolwiek chciałby zapytać mnie teraz, dlaczego uważam że te książki są właściwą lekturą dla dzieci, nie powinien oczekiwać zbyt obszernej odpowiedzi.

Dzieci lubią się bać. A przy tych książkach boją się, dobrze się bawiąc.

Seria „Skrzynka Potworów”, wszystkie książki napisał Enric Lluch, przełożyła Karolina Jaszecka.

„Czarownica” ilustracje Óscar T. Pérez; „Wampir” ilustracje Fernando Falcone; „Dziad z workiem” ilustracje Miguel Ángel Díez.

Wydawnictwo Tako, Toruń 2013.