J.Twardowski "Święta dobrych życzeń", czyli chodź gender, niech cię uściskam

Nie roszcząc nigdy pretensji do bycia katolicką publicystką, nie mając teologicznych aspiracji i nie dążąc do sformowania równiutkiego rządku blogowych dusz, nie przypuszczałam, że kiedykolwiek inspiracją do napisania posta stanie się dla mnie list pasterski Konferencji Episkopatu Polski (w skrócie: KEP) skrzyżowany z twórczością księdza Jana Twardowskiego.

A jednak. Są na tej ziemi rzeczy, o których nie śniło się momartom, KEP-om i najtęższym filozofom.

List – w wersji drugiej, uładzonej – przeczytałam zawczasu z uwagą i ze zrozumieniem.

Moim zdaniem, wnioski płyną z niego dwa.

Wniosek pierwszy i podstawowy: członkowie KEP nie odrobili lekcji i nie rozumieją tego, co podpisali. Nie rozumieją tak bardzo, że nie potrafią wyłapać w tekście oczywistych sprzeczności. W jednym zdaniu zapewniają bowiem, że dyskryminacja ze względu na płeć to samo zło, po czym w drugim porównują gender do wszystkiego co najgorsze, poczynając od marksizmu, przez niektóre ruchy feministyczne, aż do rewolucji seksualnej. Absolutnie i ani trochę nie pojmują przy tym najwyraźniej, że jedno wiąże się z drugim, przy czym nie chodzi tu wcale o to, że to przez ten straszny gender na świecie występuje dyskryminacja.

Ponieważ jednak pierwszy akapit tego posta brzmiał jak brzmiał, bez dalszego wymądrzania się przejdę czym prędzej do wniosku drugiego.

Wiążącego się z książką. Do tego dla dzieci.

Po ubiegłorocznej karencji postanowiłam bowiem w tegorocznym Adwencie wrócić do pomysłu czytania dzieciom książki o tematyce choćby lekko religijnej, pomagającej w przypomnieniu pierwotnego sensu Świąt Bożego Narodzenia.

Padło na dzieło firmowane nazwiskiem księdza Jana Twardowskiego, które okazało się być kompilacją tekstów pochodzących z jego kazań dla dzieci, wygłaszanych przez szereg lat w Warszawie w kościele Sióstr Wizytek. Najstarsze z nich pochodzą z roku 1962, zaś najnowsze – z 2002, co stanowi całą epokę i co – niestety – widać.

Wydanie, które miałam w rękach („drugie, zmienione, poszerzone”) grzeszy bowiem objętością i nadmiarem powtórzeń. Z księdzem Twardowskim wędrujemy niby tylko przez kościelny czas Adwentu i Bożego Narodzenia, aż do święta Trzech Króli, jednak po drodze zahaczamy o zbyt wiele „pasujących” wątków i zbyt często wracamy do tych samych pomysłów, by nie znudzić się lekturą. I o ile takie powtórzenia można by wybaczyć samemu księdzu Twardowskiemu, który kierował swoje teksty do czterdziestu kolejnych roczników odbiorców, co roku nowych, o tyle od trzymającej żelazną ręką prawa do spuścizny po księdzu Aleksandrze Iwanowskiej należałoby spodziewać się czegoś więcej.

Aż strach pomyśleć, jak będzie wyglądało wydanie trzecie, skoro drugie w porównaniu z pierwszym powiększono o szesnaście nowych tekstów. Ja w każdym razie boję się tak bardzo, że na pewno tego nie sprawdzę.

Jeśli chodzi natomiast o meritum, to – niezależnie od tego, że dzięki tej książce w ładny i bardzo prosty, by nie powiedzieć prościutki, sposób przypomnieliśmy sobie parę ważnych prawd – pierwszoplanową bohaterką okazała się nieadekwatność i anachroniczność sporej części przekazu.

Nieadekwatność wypisz, wymaluj, jak z listu KEP-u.

Jeden z rozdziałów poświęcony jest bowiem świętemu Szczepanowi, oficjalnie ogłoszonemu przez Kościół pierwszym męczennikiem (domyślam się, że tekst pochodzi z kazania wygłoszonego 26 grudnia). O świętym Szczepanie nie znajdziemy tam jednak wiele; osią historii jest odpowiedź na postawione na wstępie pytanie: „Kto jest pierwszym męczennikiem w domu?”

Powiem szczerze. Nie wiem kto – po zapoznaniu się z odpowiedzią – zdębiał bardziej: ja czy moje dzieci, ale stawiam, że raczej one.

Ksiądz Twardowski wyjaśnia bowiem, że prawidłowa odpowiedź brzmi: „mamusia”, po czym szczegółowo uzasadnia:

- „Budzi się rano, żeby przygotować śniadanie, ustawić wszystko na stole, zaparzyć kawę.”

- „Potem troszczy się o obiad.”

- „Dźwiga torby z kartoflami, marchwią, kapustą, jabłkami i innymi owocami.”

- „Mamusia gotuje, zmywa, pierze, szoruje, zamiata.”

Być może powodem zdębienia było to, że w naszym domu przygotowywanie śniadania należy do obowiązków tatusia.

Być może również i to, że także obiady zazwyczaj gotuje tatuś, a jedynie niekiedy mamusia (w zasadzie należałoby też wspomnieć o przedszkolnym panu kucharzu i szkolnych paniach kucharkach, którzy żywią nasze dzieci przez pięć dni w każdym cudownym tygodniu w ciągu roku szkolnego).

Nie można też wykluczyć, że doszło do zderzenia z przyjmowanym dotąd przez moje dzieci za oczywisty poglądem, że mamusia owszem, robi zakupy, ale nie może dźwigać ciężkich siat, a powinna każdorazowo zaprząc do tej roboty jakiegokolwiek mężczyznę, który ma więcej niż trzy lata.

Nie wspomnę również o tym, że akurat ta mamusia, którą mam na myśli, dysponuje pisemnym zaleceniem lekarskim, na którym drukowanymi literami wypisany jest zakaz zbliżania się do odkurzacza i mopa na odległość mniejszą niż metr.

„Jakaś głupia ta książka, mamo.” – wyznał szczerze Starszy i nijak nie mogłam odmówić mu racji.

Dlatego też na szczęście już sama doczytałam końcowy fragment rozdziału, w którym – w jednym akapicie – dodano, że „męczennikiem w domu jest też tatuś”, po czym wyjaśniono, że chodzi o to, że „stale go męczą, by kupił lepszy samochód, by zabrał do kina. Wrócił z pracy chory, a i tak go męczą.”

Nie ujmując nic księdzu Twardowskiemu, do którego poezji ciągle żywię sporo sympatii, myślę, że to dobrze, że jego czasy, w których za oczywisty uznawano taki tok myślenia, odchodzą bezpowrotnie.

Szkoda tylko, że tak pomału, skoro w roku 2013 ktoś wydał książkę zawierającą takie treści (pojawiają się one jeszcze parę razy, w innych miejscach).

I w ten to sposób koniecznym w tym miejscu stało się wyjawienie drugiego z wysnutych przeze mnie wniosków.

Jakkolwiek by to nie bluźnierczo zabrzmiało (osobiście wierzę w inteligentnego Boga, niech się martwią ci, którzy wierzą w innego): dzięki Ci, Panie, za gender!

Ks. Jan Twardowski „Święta dobrych życzeń”, ilustracje Marcin Strzembosz. Wydawnictwo Święty Wojciech, Poznań 2013.