"Bałwanek ratuje świat", czyli temu bałwankowi raczej nic nie pomoże

Jak zaciekawić małego człowieka w dobie całodobowych migających, teledyskowych bajek?

Jak skłonić dorosłych do tego, by zechcieli w przyszłości kolejny raz przyprowadzić swoje pociechy do teatru, inwestując w to parę złotych i swój czas?

Oto Pleciugowa recepta:

1) Wymyśl coś, co dobrze się sprzeda w sezonie okołoświątecznym, gdy wszyscy są ckliwi, rzewni, a po tysięcznym wysłuchaniu „Last Christmas” z wdzięcznością przyjmą cokolwiek innego.

Bierzemy więc bałwana (a nawet dwa), dorzucamy choinki, kolędników oraz karpie.

2) Dorzuć coś, co będzie miało walor dydaktyczny.

Bałwan dostaje więc misję: wyrusza z Bieguna Północnego dryfując na krze, bowiem chce uratować świat przed globalnym ociepleniem (tak, tak!). Jednakowoż, jako że zadanie nieco go przerasta i nie bardzo wie od czego zacząć, poprzestaje na świadczeniu drobnych przysług napotkanym po drodze przypadkowym znajomym. Ze szczególnym uwzględnieniem karpii, felernych choinek oraz popsutych lalek.

3) Ubierz to w atrakcyjną formę.

Gra, miga, śpiewa, wyświetla, kręci się. Są multimedialne projekcje, piosenki, neony. Oczopląs.

4) Puść oko do dorosłej publiczności, zakładając że nikomu spoza Szczecina nie będzie chciało się przyjechać na spektakl.

Jeden z bałwanów nosi więc szalik Pogoni Szczecin, na kuble na śmieci widnieje napis „Pogoń pany!”; wyświetlane w tle widoczki przedstawiają miejsca znane ze Szczecina (w tym sam budynek teatru Pleciuga); zbłąkany biały niedźwiedź okazuje się przebierańcem, który urwał się z Krupówek tylko po to, by zobaczyć morze (bo przecież Szczecin, jak wszyscy twierdzą, leży nad morzem), jednak błąka się teraz w kółko po licznych rondach, nijak nie mogąc trafić do celu.

źródło zdjęcia

Wszystko więc wzięte, wymieszane – gotowe. I co?

Klops.

Spektakl na stronach teatru jest opisany jako dla dzieci od lat trzech. Interesujące.

Dla takich małych dzieci jest za głośno, niezrozumiale i nudno. Był to pierwszy spektakl na jakim byłam w tym teatrze (a byłam na około dziesięciu), podczas którego przez cały czas na widowni panował szmer, a wręcz gwar, co jakiś czas przerywany płaczem któregoś z maluchów, który przestraszył się np. głośno ryczącej muzyki. Do tego nie słychać połowy dialogów (przez głowę bałwana ciężko się przebić wokalnie).

Sama fabuła niby może być, ale na początku lutego jest już niestrawna. Wszyscy mają dość kolędników (choć zaprezentowana przez tych pleciugowych wersja „Przybieżeli do Betlejem” była cokolwiek awangardowa) i choinek. Do tego jakby wszystkiego za dużo, a zwłaszcza mrugania okiem do publiczności. Kiedy w scenie z pluskającymi się w sklepowym akwarium, przeznaczonymi na sprzedaż (a w domyśle: na rzeź) karpiami na scenie pojawił się Charlie Chaplin, wszystko mi opadło.

I chociaż aktorzy grali jak zwykle, czyli dobrze (naprawdę bardzo lubię ten zespół!), a pomysł z projekcjami i ich wykonanie były znakomite, to Młodszy na zadane standardowo pytanie: „I co, podobało Ci się?”, odpowiedział: „Nie!!!”. A jego recenzja zdaje się tu być najważniejsza.

„Bałwanek ratuje świat” Dariusz Kamiński

Teatr Lalek „Pleciuga” w Szczecinie; reżyseria Dariusz Kamiński, scenografia Katarzyna Banucha, muzyka Jacek Wierzchowski, projekcje multimedialne Simon Bretherton.