"Histerie miłosne", czyli tłum szaleje

Wcale nie zamierzałam pisać o tym, o czym napiszę poniżej.

Zobaczywszy jednak na własne oczy, że są w internecie osoby, które zaliczają mój blog do kategorii „kultura i sztuka”, odchrząknąwszy i otarłszy łzę wzruszenia, postanowiłam sprostać.

Popadłam przy tym w sprzeczność wewnętrzną. To, o czym będę pisać, tylko teoretycznie należy bowiem nazywać sztuką. Co więcej, wstydzę się bardzo tego, co zrobiłam, czyli tego, że Tam byłam i To widziałam. Rozważam zakup włosienicy, ale najpierw wyznam swoje grzechy.

Tak, to zdjęcie oznacza, że byłam na tym czymś w teatrze.

Skusiły mnie względy wyłącznie pozamerytoryczne, które przemilczę, bowiem za pokutę dostałam włosienicę solo, nie zaś w pakiecie z biczowaniem.

Nie spodziewałam się niczego głębokiego, wiedziałam że to czysta rozrywka.

Nie domyśliłam się jednak, że aby była rozrywka, trzeba najpierw do przełyku zapodać czystą.

Na stronach poświęconych spektaklowi, który miał premierę w listopadzie w warszawskim teatrze Studio Buffo, napisano iż „łączy on w sobie elementy absurdalnego humoru i klasycznej farsy. Czarny humor miesza się tu z grozą, a bohaterowie stając na życiowych zakrętach są tym śmieszniejsi im trudniejsze jest ich położenie.”

Poniekąd się zgadza.

Absurd niewątpliwie był – absurdalnym pomysłem było bowiem wydać na to coś 110 złotych polskich (słownie: sto dziesięć złotych). Teraz zaś, kiedy to przeczytaliście, czyż nie powiało grozą?

Pojawił się również czarny humor. Po pierwszym akcie byłam załamana i przygnębiona; nie wyszłam tylko z uwagi na wydatkowane 110 (sto dziesięć) złotych, uznałam że muszę chociaż w zamian pozużywać teatralny fotel. Kiedy jednak usłyszałam jak pan obok (lat około 55) mówi do smutnej pani (lat około 50): „chyba jakoś wytrzymamy do końca, co?”, uznałam że to nawet zabawne. 

Napisano także, że "producenci przedstawienia postanowili "odkurzyć" wersję sprzed pół wieku i na nowo przełożyć tekst sztuki", czym zajął się Bartosz Wierzbięta. Zdaniem twórców "powstała genialna adaptacja bliska współczesnemu widzowi."
Nie mam pojęcia, jak brzmiało pierwotne tłumaczenie, ale zakładam że nie najgorzej, skoro w roku 1993 w spektaklu udział brali Joanna Trzepiecińska, Zbigniew Zamachowski i Wojciech Malajkat. Nowa wersja jest natomiast śmieszna, czy wszyscy słyszeli? śmieszna!!! Tak, to do pani z dziewiątego rzędu! Powtarzam, JEST ŚMIESZNIE, czemu Pani się nie śmieje?!
Ze skruchą wyznaję: śmiałam się na pierwszym Shreku do rozpuku. Gdybym wówczas spotkała Bartosza Wierzbiętę, byłabym w stanie obdarzyć go jedynie pociągłym, pełnym uwielbienia spojrzeniem. 
Przy Shreku 2 śmiałam się jakby nieco mniej. Shreka Trzeciego, po usłyszeniu próbki ominęłam z daleka i to był chyba koniec mojej miłości do pana Bartosza.
Tanie chwyty, tanie teksty, nadmierna kolokwialność (a oczekiwałam wyłącznie tego, że będą mówić prozą!), za dużo jak na moją wytrzymałość nawiązań do tego, czym żyją przeciętni Polacy.

źródło zdjęcia

Dokładnie to samo (tanie chwyty, gra pod publiczkę) mogę niestety powiedzieć o grze aktorskiej. Wprawdzie Bartłomiej Topa ma u mnie spory kredyt zaufania (i nie jest to zasługa wyłącznie "Drogówki"), ale nawet on nie robił wrażenia, jakby specjalnie przejmował się jakością występu. Zdarzały mu się, owszem, przebłyski, ale 1,5 minuty na każde 10 minut to stanowczo za mało. Magdalena Boczarska miała niezłą drugą połowę, jednak moja irytacja po pierwszej była zbyt duża, bym mogła to docenić. Szymon Bobrowski? Tak, wiem. To taka rola. Ale czy naprawdę nie można dać szansy inteligencji widzów?

Dawno nie wyszłam znikąd tak zażenowana i zdegustowana. Byłam jednak w zdecydowanej mniejszości, bowiem szczecińska publiczność na zakończenie zgotowała aktorom ("spektakl w gwiazdorskiej obsadzie!") owację na stojąco. To zażenowało mnie chyba jeszcze bardziej.

W sumie to rozumiem twórców i odtwórców spektaklu. Takie krajowe tournée to ciężka praca. Po co się więc męczyć, skoro przy pomocy paru min i serialowych nawiązań można zdobyć poklask?

Z drugiej strony, kiedy zobaczyłam pełną salę (na drugi ze spektakli wszystkie bilety także zostały wyprzedane) oraz stojące przed teatrem busy, które zwiozły ludzi z całego województwa, zaczęłam zastanawiać się, czy może to nie dobrze, że ludzie przyszli do teatru i im się spodobało? Bo może wrócą na coś innego?
Ja wrócę, ale na tego typu spektakl gościnny przez bardzo długi czas nikt nie zaciągnie mnie nawet wołami.

"Histerie miłosne" reżyseria Piotr Jędrzejas, scenografia Marcin Chlanda, muzyka Michał Górczyński.
Występują: Magdalena Boczarska, Szymon Bobrowski, Bartłomiej Topa.Nie