M. Szejnert "Ozdobić życie", czyli cytaty dla prawników

„Po śmierci 2,5-letniej Dominiki szykują zmiany w prawie!”

„W 2014 roku polskie więzienia zaczną opuszczać mordercy, których przed 1989 roku skazano na karę śmierci, a potem zamieniono ją na 25 lat więzienia. Są wśród nich tacy, którzy zapowiadają, że po wyjściu na wolność nadal będą zabijać. Zmiany w Kodeksie karnym i ustawach o zdrowiu psychicznym mają sprawić, że groźni wielokrotni przestępcy po odbyciu wyroku nie będą wychodzić na wolność”.

To parę doniesień medialnych z ostatnich dni.

A z wcześniejszych, o nieco mniejszym kalibrze?

„Liczba mediacji prowadzonych przez opolską prokuraturę pozostaje na dramatycznie niskim poziomie. W zeszłym roku było ich tylko siedem, z czego sześć zakończyło się ugodą. Rok wcześniej było ich sześć i tylko w przypadku dwóch doszło do porozumienia. Warto dodać, że w zeszłym roku opolska prokuratura prowadziła prawie 30 tysięcy spraw” – donosiło w październiku ubiegłego roku Radio Opole.

§

Wiara w to, że wszystko da się unormować przy pomocy przepisów i paragrafów ma się dobrze. Kto wie, może niedługo powstanie w naszym kraju Kościół Świętego Paragrafa? Stawiam na to, że liczba wyznawców w krótkim czasie osiągnie wynik co najmniej sześciocyfrowy.

Podpadłeś, krzywo spojrzałeś, o ty taki i owaki! Do sądu cię podam! Nie będziesz mi tu podskakiwał!

Sąd wydał wyrok nie po mojej myśli? O nie! Do Strasburga pójdę, tak, do Strasburga! I wygram!!!

Kobieta lat 50. Pracowała przez 10 lat u tego samego pracodawcy, w małej rodzinnej firmie. Tylko ona, on i jego córka. Wszystko było dobrze do momentu, w którym ona stwierdziła, że chce pójść "na swoje". Już, zaraz, teraz. On zgodził się, ale po upływie zwykłego okresu wypowiedzenia. Ona nie chciała czekać. Znalazła pretekst. Dostała pensję jedenastego, a nie dziesiątego. Bo dziesiątego pracodawca nie zdążył wrócić z terenu przed zamknięciem zakładu. Dwunastego przyniosła pismo o natychmiastowym rozwiązaniu umowy z winy pracodawcy z powodu ciężkiego naruszenia jego podstawowych obowiązków, polegającego na opóźnieniu w wypłacie wynagrodzenia.
Kiedy już postawiła na swoim, postanowiła jeszcze zarobić. Złożyła w sądzie pozew o odszkodowanie. Z paragrafu wynika, że jej przysługuje.

Ona i on. Małżeństwo po rozwodzie. Staż w związku był ponad dwudziestoletni. Majątek typowy, ale trzeba podzielić. Proces toczy się już czwarty rok. Kością niezgody jest m.in. figurka strzelca z pieskiem. Z miśnieńskiej porcelany. Żadne nie ustąpi.

Małgorzata Szejnert w wydanym ostatnio zbiorze reportaży z PRL-u „My, właściciele Teksasu” zamieściła i taki oto, pochodzący z roku 1975 a dotyczący jedynej w swoim rodzaju willi, stojącej w Łodzi przy ulicy Krakowskiej, dziele rąk własnych pana K. Wieżyczki, tarasy wyłożone mozaikowymi wzorami, balustrady o białych balaskach (1460 tralek), złocenia, ozdobne klamki z mosiądzu, w garażu obraz przedstawiający jelenia z wieńcem, obok domu oranżeria.

W gazecie pojawił się krótki tekst zatytułowany „Cudowna willa”, który „był podpisany przez znanego w Łodzi artystę plastyka K. (...) Informował on, że Willa jest kiczem najgorszego rodzaju i że – jak podają przygodni informatorzy – zbudowana została za amerykański spadek i według amerykańskich projektów. Proponował redaktorowi „Dziennika”, by wybrał się na Krakowską: „... radzę z dobrego serca, niech Pan weźmie ze sobą dobrego chirurga z igłą i nićmi i jeszcze lepszego mechanika z nitkami, aparatem spawalniczym i drutem. Chirurga, aby, gdy Pan na widok Willi pęknie ze śmiechu, zaraz Pana zeszył, a mechanika po to, aby rozpękniętą z wesołości warszawę zanitował, pościągał drutem i pospawał w miejscach bardziej rozdziawionych.”

(...)

Po tej historii pan K. ochronił siatką stratowany trawnik publiczny przy swojej ulicy i ustawił na nim tabliczkę: Nie deptać trawników, szanuj zieleń! Sprawę zaś wniósł do sądu. Notatka drugiego pana K. – argumentował – „podrywa moją opinię, szkaluje mnie i polską sztukę oraz polskie pomysły architektoniczne, a ponadto stawia mnie pod bardzo ciężkimi zarzutami czerpania funduszów zagranicznych”.

I wygrał. Sąd uznał, że zdrowa różnica poglądów nie może prowadzić do szkodliwych społecznie szyderstw publicznych, i skazał szydercę na dwa miesiące aresztu z zawieszeniem na dwa lata.

Po upływie tego terminu w salonie plastyków przy ulicy Piotrkowskiej otwarto odwetową wystawę prac przegranej strony.

Pan K. opowiada:

- Na pierwszym rysunku był dom w rodzaju mojego, ale zamiast wieżyczki moja fizjonomia, z takimi nozdrzami, z takimi zębami, taka przerażająco zrobiona. Na drugim znowuż była fontanna ogrodowa, przy której wyrzeźbiłem syrenkę, ślimaka i raka, a trochę dalej lwa, grotę i skały z cementu. Pod fontanną leży moja żona, tak złośliwie ujęta, pani wybaczy, taka gruba i niech się pani nie gniewa, pupa taka wypięta. W jedną połowę sroka dziobie, drugą ja całuję. Na trzecim rysunku była willa namalowana jak kobieta albo kobieta jak willa, tu wcięta, tam naddana, ja się do niej przytulam i wołam – moja najukochańsza willo!”

I jaki z tego morał?

Możesz iść ze wszystkim do sądu, możesz nawet wygrać. Pytanie, czy zyskasz? Niekoniecznie. Od roku 1975 nic się w tym zakresie nie zmieniło.

Jak dla mnie, lepiej pomyśleć zanim, powściągnąć emocje, dać na luz, spróbować się dogadać, choćby kosztem ustępstw, oszczędzając jednak nerwy swoje i innych. Ale co ja się tam znam...

Małgorzata Szejnert reportaż "Ozdobić życie" ze zbioru "My, właściciele Teksasu. Reportaże z PRL-u". Wydawnictwo Znak, Kraków 2013.