W. Erlbruch "Straszna piątka", czyli hiena radzi

Matką chłopcom będąc, sądziłam że temat dziecięcej urody i jej ewentualnego braku nie będzie spędzał mi snu z powiek.

Mylić się jest rzeczą ludzką.

- Mamo, czy ja jestem przystojny? – zapytał Starszy po pięciu minutach spędzonych przed lustrem, w czasie których przybierał rozmaite pozy oraz przymierzał szereg min.

- Yyyyy? – odpowiedziałam, być może głupio, jednak nie zdążyłam przygotować żadnej mądrzejszej odpowiedzi.

- Bo wiesz, Filip odbił mi już dwie dziewczyny – informacja dla czytających z doskoku: ilość narzeczonych Starszego waha się od czterech do pięciu – a on przecież jest łysy i ma pryszcze.

„Straszna piątka” Wolfa Erlbrucha jest w zasadzie właśnie o tym. Krótki rzut oka na okładkę nie pozostawia wątpliwości – czego jak czego, ale urody to natura głównym bohaterom poskąpiła. Hiena, ropucha, szczur, nietoperz i pająk – oto, wydawałoby się żałosna, kompanija (kto nie piszczy z obrzydzenia na widok szczurów, nietoperzy, ropuch i pająków, ręka do góry?! Uff, jakie to szczęście, że hien u nas nie ma!). A jednak…

Nie, nie ma tu nic o odbijaniu narzeczonych ani o pryszczach (choć guzki u ropuchy wymagałyby dermatologicznej obserwacji); jest natomiast to i owo o tym, że nawet największa paskuda kryje w sobie nieoczekiwane talenta oraz o tym, że owszem, może i można zrobić sobie operację plastyczną, a nie mając na nią pieniędzy, siedzieć w ciemnym kącie i rozpaczać, jednak znacznie prościej i praktyczniej jest mieć to w nosie i po prostu coś robić. Dla siebie … i dla innych. Liczą się bowiem czyny.

Tako rzecze hiena, a ja po przeczytaniu książki wierzę jej bezgranicznie. Starszy ciągle jeszcze trawi jej słowa, jestem jednak dobrej myśli.

Wolf Erlbruch źródło zdjęcia

Autor książki Wolf Erlbruch to literacki człowiek-orkiestra. Nie tylko bowiem pisze, ale i to co pisze, sam ilustruje. Ilustracje mocno charakterystyczne i sugestywne, podobnież zresztą jak niektóre dzieła, zwłaszcza to krecie, któremu ktoś narobił na głowę. Ja i moje dzieci jego twórczości mówimy: tak!

źródło zdjęcia

Dzień zamieszczenia tego wpisu nie jest przypadkowy.

Dziś bowiem TVP Kultura powtórzyła prastary odcinek „Bajkonurra”, w którym tę właśnie książkę przeczytała pani Stanisława Celińska.

Odkąd dowiedziałam się o Bajkonurrowych powtórkach, staram się oglądać kolejne odcinki razem z dziećmi. Idzie nam jak po grudzie, a ja coraz częściej wykazuję w trakcie zapędy terrorystyczne. Dzieci wprawdzie przyzwyczajone do czytania, jednak do oglądania czytania niekoniecznie. Wiercą się, kręcą, jęczą, wzdychają. Nie da się zresztą oszukiwać, niektórzy czytający to wersja zdecydowanie dla wytrwałych.

Dziś jednak było inaczej. Po pierwsze, po drugie i po trzecie: nie mogłabym sobie wyobrazić lepszego doboru lektora – z każdego powodu. Pani Stanisława Celińska była w tej roli po prostu genialna i to tyle mądrego, co mogę z siebie na ten temat wykrzesać. Po czwarte, piąte i szóste: znacznie lepiej słucha się czegoś, co już się zna, zwłaszcza gdy można samodzielnie przewracać strony, nadążając za zwrotami telewizyjnej akcji. Aż żal, że nie mamy większości czytanych w Bajkonurrze książek. Na szczęście do „Strasznej piątki” będziemy mogli wrócić za każdym razem, gdy tylko sytuacja i Filip z jego pryszczami będą tego wymagać.

Wolf Erlbruch „Straszna piątka”, tłumaczenie: Łukasz Żebrowski. Wydawnictwo Hokus-Pokus, Warszawa 2007.