B. Ostrowicka "Ale ja tak chcę!", czyli dla dorosłych i dla dzieci

Czyż jest rodzic, który we własnym życiu nie obejrzał na żywo scen jak z „Superniani”, okraszonych wrzaskami, płaczami, tupaniem?

- Masz mi to kupić! Ja to chcę!!!

- Pograj ze mną w piotrusia! Teraz!!!

- Nie chcę ryżu, chcę frytki! Daj mi frytki!!! Daj mi, słyszysz?! Jesteś głupia, nie kocham Cię, idź sobie!”

To, co zrozumiałe u dwulatka, dziwi u starszych dzieci; niepokoi gdy chodzi o młodzież szkolną.

Jeśli jednak tak zachowuje się dorosły, niektórzy inni dorośli co najwyżej wzruszą ramionami, inni zaś powiedzą parę mądrych słów o prawie do szczęścia i samostanowienia o sobie. Coś na temat dobrego wychowania i umiejętności współżycia z innymi, szanowania ich poglądów? Phi, to takie staromodne!

„Zabawodrzewiak mówił, że Nowy to dziwak, bo nie chciał bawić się z nim.

A skoro ktoś nie lubi bawić się, to nie może być dobry.

I mówił, że Nowy jest bardzo silny.

A skoro jest silny, to przecież może komuś zrobić krzywdę.

Czyli Nowy jest niebezpieczny.

A przede wszystkim nie jest ani zwierzęciem, ani drzewiakiem!

Zarozumiałodrzewianka mówiła, że Nowy nie zna się na pięknie.

A skoro nie wie, co piękne, to nie może być dobry.

A skoro tak, to można spodziewać się po nim najgorszego.

Czyli Nowy jest niebezpieczny.

A przede wszystkim nie jest ani zwierzęciem, ani drzewiakiem!

Ale żadne z nich nie powiedziało głośno, że tak naprawdę chodziło o to, że Nowy nie chciał tego, czego chciało każde z nich.”

Beata Ostrowicka napisała króciutką opowiastkę dla dzieci, którą powinien przeczytać każdy dorosły.

Otóż w przewróconym buku żyły sobie drzewiaki – każdy „własnym życiem i własnymi sprawami. Niby razem, bo w jednym drzewie, ale tak naprawdę osobno.”

Był wśród nich Zabawodrzewiak, który najlepiej ze wszystkich wiedział jak się dobrze bawić i chciał, aby inni robili to razem z nim, wówczas gdy przyjdzie mu na to ochota.

Była także Zarozumiałodrzewianka, która doskonale wiedziała co jest piękne, a już najlepiej ze wszystkich znała się na modzie, wobec czego oczekiwała, że inni będą z zachwytem chłonąć łaskawie udzielane im w tym zakresie rady.

Mieszkał tam również Psikusodrzewiak - chichoczący, opowiadający śmieszne dowcipy i robiący psikusy, z których – to oczywiste – wszyscy powinni naśmiewać się do rozpuku.

Byli też inni – sami najlepsi z najlepszych, elita elit, każdy najmądrzejszy, najspecjalniejszy specjalista w swojej dziedzinie.

I był Nowy. O ciemnych kudłach, ciemnej i chropowatej barwie głosu. Miał wprawdzie także wielkie zielone ślepia, w których błyszczała radość, jednak nikt tego nie zauważał. Był zbyt inny, żeby inni mieli zwracać uwagę na takie drobiazgi. Nie chciał robić tego, co proponowały mu drzewiaki, choć przecież to one najlepiej wiedziały, co Nowy powinien robić w danym momencie.

- Ale ja tak chcę! – tupały nogami, jednak Nowy nic sobie z tego nie robił.

„- Musi stąd odejść – powiedział poważnie Pracodrzewiak. – I to koniecznie.

-Słuszna decyzja – pokiwał głową Zabawodrzewiak i zaczął podskakiwać w miejscu. – Nic tu po nim – dodał, a drzewiaki przytaknęły.”

Och, gdybyż można było wprowadzić lekturę obowiązkową dla każdego Polaka – ta nadawałaby się znakomicie!

Krótki tekst, znakomite ilustracje (niezawodna Krystyna Lipka-Sztarbałło), a potem obowiązkowa minuta ciszy. Nie żałobna, lecz kontemplacyjna. Swoim dzieciom zadawałam pytania naprowadzające, nie mieli problemów z udzielaniem odpowiedzi. Dorośli też powinni więc sobie poradzić. Ach, gdybyż tak wtedy choć co dziesiąty zrozumiał!

Moje, mojsze i najmojsze.

Ależ jestem tolerancyjny, proszę bardzo, niech sobie żyją, tylko nie tutaj, niech sobie idą gdzie indziej. Jeśli nie chcą robić tego, co robić powinni, bo ja im tak mówię, bo ja tak chcę, bo ja najlepiej wiem, co jest dobre, a co niedobre, proszę bardzo, mogą robić sobie co innego, ale gdzie indziej i żebym tego nie widział.

Nie?

- ALE JA TAK CHCĘ!

Beata Ostrowicka „Ale ja tak chcę!”, ilustracje Krystyna Lipka-Sztarbałło. Wydawnictwo Literatura, Łódź 2006.